Meral Okay...

P.tesiden beri yüreğimde bir ağırlık var, canım bişey yazmak istemiyor. Oysa ki ne güzel bir haftasonu geçirmiştim... Yazılacak şeyler biriktirmiştim... P.tesi toparlayıp yazacaktım... Sabah oturdum şöyle bir gazetelere bakayım dedim... O zaman gördüm o haberi... Meral Okay hayatını kaybetti... İnanmadım başta, hasta olduğundan bile haberim yoktu ki, belki duymuştum da aklımın arka köşelerine atmıştım. Haberin doğru olduğunu anladıktan sonra bir taş oturdu yüreğime, hiç bir şey yapmak istemedim. Öylece kalakaldım.

Hani tanımadığınız ama çok sevdiğiniz insanlar vardır ya öyleydi benim için... İlk kez, çok sevdiği eşi Yaman Okay'ı 1993'te yine o uğursuz hastalık yüzünden kaybettiği zaman tanımıştım ben onu, Yaman Okay'ın geride bıraktığı eşiydi o, hakkında çıkan yazıları okumuştum, herkese nasip olsa böyle bir aşk demiştim. Sonra İkinci Bahar'da karşımıza çıktı Kasap Melahat olarak, daha da sevdim. Sürekli takip ettim uzaktan uzaktan, Ayşe Arman'a verdiği röportajda anlattıklarını okuyup hüngür hüngür ağladım. "En zoru bir ölüye aşık kalmak" diyordu. Sonra bir yerde yine şöyle bir cümlesi var: "Böyle bir şölen gibi, bir lunapark gibi sevdalık yaşayınca, bu görkemi taşımayan her şey bir çadır tiyatrosu gibi geliyor insana", yaşadığı özlemi, acıyı taa içimde hissettim. Onun için çok çok üzüldüm. 

Bazıları ölümle bir şekilde başa çıkabiliyor, tevekkülle karşılıyor, hepimiz bir gün gidicez diyorlar ya, ben öyle yapamıyorum. Kabullenemiyorum bir türlü. O kişinin artık olmadığını, olmayacağını kabullenemiyorum. Hele ki kaldırıp toprağın altına koyup çıkıyorsunuz ya, işte bu beni mahvediyor...Biliyorum Ölüm Allah'ın emri de, ayrılık çok koyuyor insana...

Tek tesellim var Meral Okay'la ilgili, bir şekilde Yaman'ına kavuştuğuna inanmak istiyorum. Bu dünyada 19 yıldır yaşadığı hasretin bir şekilde mutlu sonla bittiğini düşünmek istiyorum. Dilerim mutlu ve huzurludur gittiği yerde.